Dom slepih kralja Aleksandra u Zemunu, 1925. godina
Osnivač Prvog srpskog zavoda za slepe invalide bio je Veljko Ramadanović,speciіalni pedagog i socijalni radnik. Zavod je osnovan 1917. godine u Bizerti, u kasarni Lambert. Prvi štićenici bili su srpski vojnici koji su u Velikom ratu ostali bez vida i sluha. Posle oslobođenja Srbije, Dom se preselio u Zemun i kratko vreme radio u „Špirtinoj kući“, u kojoj se danas nalazi Zavičajni muzej Zemuna.
Nakon toga, ustanova se useljava na svoju sadašnju lokaciju u Zemunu, u bivšu austrougarsku kasarnu, koja je prethodno adaptirana za potrebe invalida. Kralj Aleksandar I Karađorević posetio je dom u avgustu 1920. godine i primio ga pod svoje pokroviteljstvo. U prvom periodu, ustanova je okupljala slepe ratne invalide, a kasnije i sve slepe osobe, oba pola, iz svih pokrajina zemllje. Za njih su otvorena nova odeljenja, pripremljena nastavna sredstva i udžbenici, pokrenuta muzička škola, osnovani tamburaški sastav i pevački hor.
Uprava je takođe pokrenula dečje zabavište, odnosno predškolsko odeljenje za slepu decu koja su bila suviše mala za školovanje. U okviru Doma postojale su i razne zanatske radionice: četkarska, pletarska, opančarska, štrikarska i druge, koje su omogućavale štićenicima da nauče zanat i tako se osposobe za rad i privređivanje.
