Poznanstvo i druženje s ocem srpskog novinarstva i piscem Sretenjskog ustava Dimitrijem Davidovićem, upravo u Zemunu, gde je nekoliko godina proveo kao gostioničarski poslužitelj, podstaklo je Gligorija Vozarevića da počne da se bavi najpre knjigovezačkim zanatom, a docnije postane i prvi knjižar i izdavač.
O bliskosti s Davidovićem, sekretarom i popečiteljem knjaza Miloša svedoči i činjenica da je upravo Vozarović, njegov zet oženjen Dimitrijevom sestrom Sarom, povezao i originalni primerak Sretenjskog ustava.
Sve se ovo događalo pre gotovo dva veka, tačnije Vozarević je prvu knjigovezačku i knjižarsku radnju u obnovljenoj Srbiji otvorio već 1927, dok je u svom domu 1832. godine osnovao i prvu javnu biblioteku u Srbiji – ”Biblioteku varoši Beogradske”, koja će vremenom postati Narodna biblioteka Srbije.
Vozarević se rodio 1790. godine u Ležimiru na Fruškoj Gori, a sa 22 leta našao posao u Zemunu, gde upoznaje znamenite Zemunce Davidovića i Aleksu Simića i trasira svoja dalja životna htenja. Kad u Beču upozna Vuka Karadžića, naumi kojima se dotle samo zanosio, počeće i da se realizuju.
U prvoj štampariji u Srbiji, Ruskoj državnoj štampariji, Vozarević će 1832. godine odštampati prvu knjigu u tadašnjoj Srbiji ”Srbsko stihotvorenije” 1832. godine.
Od 30 naslova koje je tokom svoga veka odštampao, Gliša je, kako su ga zvali, 20 sam finansirao za potomstvo.
Vozarević je na mestu gde je danas Crveni krst postavio prvi drveni krst, uveren da su upravo na tom mestu spaljene mošti Svetog Save.
Upokojio se 10. januara 1848. godine i sahranjen na Starom tašmajdanskom groblju.
Pored Vozarevog krsta, Biblioteka grada Beograda je u njegovu čast ustanovila nagradu ”Gligorije Vozarević”, koja se dodeljuje svake godine najboljim knjigovescima i knjižarima, a u Sremskoj Mitrovici je gradska biblioteka takođe po njemu dobila ime.
