Na obodu Zemuna, negde između Zemun polja i petlje Zmaj, smešteno je „divlje“ naselje tužne istorije, ali primamljivog imena – Plavi horizonti.
Mala, stešnjena naselja na praznom prostoru između onih koji su Beograđanima dobro poznati, posledica su naseljavanja prestonice i nedostatka planova, od početka devedesetih godina do danas. Ali, neka od tih naseljavanja nisu bila spontana i stihijska. Govorimo o Oluji 1995. godine.
Njive i livade oko Zemuna pretvorene su u stambene zone kada su pristigle izbeglice iz pale Republike Srpske Krajine. Tako su nastale čuvene Busije i Altina, ali i ona mesta Grmovac i Plavi horizonti.
Horizonti se nalaze odmah uz Altinu, ali sa druge strane železničke pruge – do njih se stiže sa dve strane: iz Zemuna, pored depoa vozova ili iz Zemun polja.
Ljudi su podizali kuće na placevima bez ikakve infrastrukture, da bi tek u godinama koje su usledile stigao asfalt, struja, voda… Za razliku od mnogih drugih „divljih“ naselja, Plavi horizonti imaju dobru mrežu ulica, a kada je došlo na red njihovo asfaltiranje, naselje dobilo potpuno drugačiji izgled.
I kuće, koje su godinama bile bez fasada, polaku su dovršavane, pa sada Plavi horizonti izgledaju mnogo lepše nego u vreme kada su one podizane samo sa jednim ciljem – da se izgubljeni krov nad glavom u Hrvatskoj što pre zameni novim, u Srbiji.
U međuvremenu, mesto je dobilo i crkvu, investitori su krenuli i sa izgradnjom zgrada. Kroz Plave horizonte prolaze autobusi 708 i 709, ali i vozovi. Kada se završi rekonstrukcija pruge biće izgrađena i nova železnička stanica, pa će ovo naselje biti još bliže centru grada.
Nedavno su i ulice u naselju dobile imena, pa više nema čuvenih „Novih“. Tu su ulice: Isidora Stojanovića, Nikolaja Saltikova, Konstantina Jovanovića, Jovana Boškovića, Koste Cukića, Milana Nedeljkovića…
