Branko Pešić bio je gradonačelnik Beograda o kom se danas priča sa najvećom ljubavlju i poštovanjem. Za vreme svog mandata postavio je standarde kakvi se još nisu ponovili! Ali i privatno je živeo na način koji bi trebao svakome biti uzor. O tome govori i jedan mali detalj.
Branko Pešić je rođen 1. oktobra 1922. godine u Zemunu, gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Potom je studirao pravo na Beogradskom univerzitetu.
Za vreme Drugog svetskog rata bio je u Narodnooslobodilačkom pokretu gde se nalazio na dužnostima političkog komesara bataljona, komande mesta i komande vojnog područja. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije primljen je 1942. godine.
Posle oslobođenja Jugoslavije, završio je Višu političku školu „Đuro Đaković” i nalazio se na raznim dražvno-političkim dužnostima. U periodu od 1964. do 1974. godine obavljao je funkciju predsednika Skupštine grada Beograda i smatra se jednim od najpopularnijih gradonačelnika srpske prestonice.
Branko Pešić bio je “narodni čovek”, blizak svim sugrađanima i kao prvi komšija i kao gradonačelnik. Prema svedočenjima, nikada nije obećavao ono što nije mogao da ispuni.
Ostala je priča o tome da je svakog jutra, vozeći se svojim privatnim kolima na posao, prvo na pijacu odvodio svoju majku koja je tamo imala tezgu a zatim pristajao na autobuskim stanicama i kupio nekoliko sugrađana koji su išli u istom pravcu kao i on! Ljude je fasciniralo i to što je pamtio svačije ime!
Živeo je u svojoj porodičnoj kući u Zemunu i nije želeo privilegije . Svako ko je želeo, mogao je u Skupštini grada dobiti kućni broj gradonačelnika kako bi se požalio na neku svoju nedaću ili stanje u gradu. Pešić je smatrao da, ako je već gradonačelnik Beograda, ljudi imaju pravo da mu se obrate.
Nakon njegovog mandata ostao je veliki broj kapitalnih objekata, most Gazela, Terazijski tunel, palata Beograđanka, Hotel Jugoslavija…
Zbog svega ovoga stariji Beograđani će vam i danas reći da je Branko Pešić u prestonici bio popularan koliko i Tito, a možda i više. Čak i više od četiri decenije nakon napuštanja pozicije prvog čoveka grada on je bio i ostao najvoljeniji gradonačelnik Beograda.
Umro je 4. februara 1986. godine u Zemunu.
