Trideset godina nakon što je vojnom akcijom „Oluja“ iz Hrvatske proterano više od 200.000 Srba, mnogi od njih novi dom pronašli su upravo u Srbiji. Među njima je i oko 6.000 ljudi koji su se nastanili u beogradskom naselju Busije, koje danas važi za najveće krajiško selo u Srbiji.
U Busije su stigli iz Like, sa Korduna, Banije, iz Dalmacije i Slavonije – noseći sa sobom tugu, bol i uspomene, ali i snagu da izgrade novi život. U ovom naselju sagrađeno je 1.100 kuća i nova osnovna škola koju pohađa 300 učenika. Ipak, iako su u Srbiji pronašli sigurnost, većina izbeglih retko odlazi u rodni kraj jer se tamo i dalje osećaju nepoželjno.
Sveštenik Dragan Zorica, koji je kao dečak izbegao iz Benkovca, danas živi u Busijama. Svedoči da je i nakon rata, tokom službe u Dalmaciji, bio izložen uvredama i pretnjama na nacionalnoj osnovi. Priča i o tragičnim svedočenjima iz Drniša, gde su, kako kaže, ljudi ubijani bez suđenja i bez ikakvih pitanja.
Za prognane Srbe, „Oluja“ je bila završnica etničkog čišćenja koje je, prema njihovim rečima, počelo još 2. maja 1991. godine, kada su u Zadru Srbi doživeli „kristalnu noć“ – pljačkanje i paljenje njihove imovine.
„Jedan od najprljavijih ratova, i građanski i verski. Sve se dogodilo preko noći – povukli su se narod, vojska… od Obrovca do Bosanskog Petrovca“, rekao je Željko Bursać iz Ličke Kaldrme.
Iako mnogi nisu imali ništa kada su stigli u Srbiju, u Busijama su gradili kuće, porodice i zajednicu. Među njima je i Zoran Miočinović, koji je sa majkom i bratom napustio Petriju, a danas sa suprugom i šestoro dece živi u Busijama. On ističe da su imali sreće jer nisu prošli kroz strahote koje su zadesile kolone izbeglica na Petrovačkoj cesti.
Trideset godina nakon što je vojnom akcijom „Oluja“ iz Hrvatske proterano više od 200.000 Srba, mnogi od njih novi dom pronašli su upravo u Srbiji. Među njima je i oko 6.000 ljudi koji su se nastanili u beogradskom naselju Busije, koje danas važi za najveće krajiško selo u Srbiji.
U Busije su stigli iz Like, sa Korduna, Banije, iz Dalmacije i Slavonije – noseći sa sobom tugu, bol i uspomene, ali i snagu da izgrade novi život. U ovom naselju sagrađeno je 1.100 kuća i nova osnovna škola koju pohađa 300 učenika. Ipak, iako su u Srbiji pronašli sigurnost, većina izbeglih retko odlazi u rodni kraj jer se tamo i dalje osećaju nepoželjno.
Sveštenik Dragan Zorica, koji je kao dečak izbegao iz Benkovca, danas živi u Busijama. Svedoči da je i nakon rata, tokom službe u Dalmaciji, bio izložen uvredama i pretnjama na nacionalnoj osnovi. Priča i o tragičnim svedočenjima iz Drniša, gde su, kako kaže, ljudi ubijani bez suđenja i bez ikakvih pitanja.
Za prognane Srbe, „Oluja“ je bila završnica etničkog čišćenja koje je, prema njihovim rečima, počelo još 2. maja 1991. godine, kada su u Zadru Srbi doživeli „kristalnu noć“ – pljačkanje i paljenje njihove imovine.
„Jedan od najprljavijih ratova, i građanski i verski. Sve se dogodilo preko noći – povukli su se narod, vojska… od Obrovca do Bosanskog Petrovca“, rekao je Željko Bursać iz Ličke Kaldrme.
Iako mnogi nisu imali ništa kada su stigli u Srbiju, u Busijama su gradili kuće, porodice i zajednicu. Među njima je i Zoran Miočinović, koji je sa majkom i bratom napustio Petriju, a danas sa suprugom i šestoro dece živi u Busijama. On ističe da su imali sreće jer nisu prošli kroz strahote koje su zadesile kolone izbeglica na Petrovačkoj cesti.
Ipak, uprkos tome što je mnogo toga urađeno, meštanima Busija i dalje nedostaju kanalizacija, groblje i kulturni centar – prostor u kojem bi mogli da očuvaju svoj jezik, običaje i istoriju. Zbog toga su pokrenuli inicijativu za izgradnju spomenika Veljku Milankoviću, komandantu Vukova sa Vučijaka, kao znak zahvalnosti i sećanja.
Busije su danas mnogo više od naselja – one su simbol opstanka, vere i sećanja. Mesto u kojem prognani nisu samo preživeli, već su stvorili novi dom, čuvajući svoj identitet i ne zaboravljajući odakle potiču.
Ipak, uprkos tome što je mnogo toga urađeno, meštanima Busija i dalje nedostaju kanalizacija, groblje i kulturni centar – prostor u kojem bi mogli da očuvaju svoj jezik, običaje i istoriju. Zbog toga su pokrenuli inicijativu za izgradnju spomenika Veljku Milankoviću, komandantu Vukova sa Vučijaka, kao znak zahvalnosti i sećanja.
Busije su danas mnogo više od naselja – one su simbol opstanka, vere i sećanja. Mesto u kojem prognani nisu samo preživeli, već su stvorili novi dom, čuvajući svoj identitet i ne zaboravljajući odakle potiču
